Voor me ligt het allernieuwste produkt van de immer inventieve Cuby and the Blizzards Het is een wondermooie elpee geworden vol met verrassende en nieuwe nummers. Maar goed, die elpee moet je zelf horen, wat ik er van vind, doet nauwelijks ter zake (nietwaar?)
Het is allemaal ongelooflijk goed gegaan met Cuby en zijn mannen. Enige jaren geleden speelde de groep (zich toen nog bescheiden Rhythm & Blues Group Number One noemend) voor het eerst in Amsterdam in de Sheherazadeklup. Nou is het zo, dat een Amsterdammer niet vlug met z'n mond vol tanden staat, maar toen waren er héél wat open monden te zien. Het zeer kritiese publiek dacht: *Laat die Drenten maar 'ns opkomen, ze moeten wel erg goed zijn willen wij het mooi vinden. * En de Blizzards kwamen op (op de hun eigen wijze) en maakten een show zoals er in Amsterdam nog nimmer in de benauwde Sheherazade had plaatsgevonden. Amsterdam was gewonnen voor de 'elektrieke blues', zoals Cuby de muziek omschrijft.
Ook in de C+B-groep zijn de stormachtige ontwikkelingen in de popmuziek de laâtste jaren bepaald niet onopgemerkt voorbij gegaan. Oude, vertrouwde (en geliefde) Blizzards verdwenen en nieuwe inmiddels alweer vertrouwde gezichten kwamen Aan de hand van alle C+B platen heb je een prachtig overzicht van de ontwikkeling van het muzikale peil, wat alleen door kei- en keihard repeteren zo hoog kon worden als het nu is: een waarlijk internationaal talent in een Nederlandse groep. Ahem. En daar mogen we best trots op zijn.
De Blizzards werkten ook met buitenlandse grootheden als Eddie Boyd en Van Morrison. Tijdens de toernee van Van Morrison (die ik door een gelukkig toeval van zeer nabij kon meemaken) heeft iedereen ineens begrepen wat het woord vakmanschap wil zeggen. Niet alleen dat de groep ,,in staat is" om bepaalde nummers te kunnen spelen! maar dat de groep op de onmogelijkste tijden dat ook kan (en wat meer is: ook wil). Van het uitzonderlijke talent van het song- schrijvende duo Gelling-Muskee hebben we nog niet gerept. En ook niet van de muzikale kwaliteiten van Eelco Gelling, Herman Brood, Harry 'Cuby' Muskee, Dick Beekman.. STOP. Genoeg, dat talent hoor je zelf wel op deez' elpee.
Ach meneertje, m'n typmachien verslikt zich in de woorden, die bedoeld zijn om duizenden loftrompetten te laten schallen over de hoofden van de Blizzards, die weten dat ze goed zijn maar dat nooit op 'n nare, opschepperige manier uiten.
Behalve muzikale genieën telt deze groep ook nog mensen, onverzettelijke, daardoor boeiende persoonlijkheden. Bij het begin van de voorstelling staat Eelco ergens (liefst in 'n hoekje) min of meer zachtjes voor zichzelf te spelen. Diezelfde Eelco kan dan soms na de voorstelling naar een fluit grijpen en samen met gitaarvirtuoos John Schuursma ter plekke een ontzettend vals stuk komponeren voor piano en fluit. De drummer, pianist en bassist van C+B hebben een gezonde, hollandse belang stelling voor alles wat in flessen zit en een
hoog aantal alkoholiese procenten bevat. Cuby-zèlf houdt het bij 'n biertje, eenvoudig maar oprecht.
Cuby en de Blizzards hebben een keurige boerderij in het landelijke Grollo (Dr.) vlakbij een groot café met 'n autoracebaan, waarop veel woede over foutgelopen repetities is gekoeld. De gehele bevolking van Grollo spreekt met zichtbare ontroering over ,,onze Blizzards" en neemt het immense geluidsvolume dat dagelijks de rustige, landelijke omgeving enigszins verstoort, voor lief.
Rond de Blizzards zijn nog een aantal mensen aan het werk. Daar is eerst manager Jan Venhuizen, de degelijkheid in persoon als het gaat om afspraken, de manager die de Blizzards jaren geleden zelf gevraagd hebben. Als het om z'n groep gaat is Jan dag en nacht in de weer.
En dan hebben we nog de roadmanager, Sjoerd, die met vaste hand de met mist- schijnwerpers uitgeruste Blizzards-Transit door het land laat razen om binnen de kortst mogelijke tijd zoveel mogelijk kilometers af te leggen.
Tot slot is daar dan de platenmij die een pluimpje verdient voor de wijze waarop zij de afgelopen jaren voor de Blizzards hebben gezorgd.
Het is een ondoenlijke zaak om iets aan te prijzen wat absoluut geen aanprijzing van node heeft. Je moet gewoon al het licht in je kamertje uit doen en 'n olielampje of kaarsje aansteken, de pick up op z'n aller- hardst aanzetten en de Blizzards-klanken over je laten komen. En bedenk dat de Blizzards dan alleen voor jou spelen!
In het jaar 2000 zullen de Blizzards-elpees met weemoed worden gedraaid (kijk 'ns wat antiek: 33 toeren Stereo"). Weemoed, omdat in 2000 deze prachtige muziek niet meer gemaakt wordt. En iedereen z'n geluidsinstallatie speciaal voor de hele ouwe platen, zo tussen de jaren 60 en 70 gemaakt, laat aanpassen om er toch maar van te kunnen genieten. Denk dus ook aan het geweldige voorrecht dat je nu (nog) die platen kunt aanschaffen en kunt horen. En bezichtigen, want elpeehoezen zijn meestal fraaie staaltjes van samenwerking: er is een fotograaf die de mooiste plaatjes maakt, een grafies ontwerper die het allemaal mooi indeelt, een hoestekstschrijver die een zeer uitstekende, we mogen wel zeggen zeer uitnemende tekst maakt (AHEM. Nou ja ik doe m'n best) en de drukker, die het geheel op prachtige stevige papiertjes (karton ge heten) afdrukt. Als je deze elpee dus gekocht hebt moet je 'm zeer zorgvuldig conserveren (NIET in een blik stoppen ! 1) en ook niet uitlenen, alleen aan je vrouw en haar beste vriend (want dat is alleen vertrouwd), zodat je achter-achter-achterklein kinderen in het jaar 2134 op de stoffige zolders van hun plestikhuizen keurige elpees van Cuby & Blizzards vinden (vergeet niet er 'n gebruiksaanwijzing bij te doen). Ze zullen je dankbaar (snik) zijn.
Koos Zwart
Harry Muskee: zang, mondharmonica
Eelco Gelling: solo-gitaar; bottleneck-gitaar
Herman Brood: piano
Jaap van Eik: bas-gitaar
Dick Beekman: drums
Als gast:
Eduard Ninck-Blok: trompet
Roei Hemmes: tenor-sax
Jenne Meinema: alt-sax
Tony Vos: producer
Gerard Beckers: geluid
Herman Baaren: foto's
Anton Beeke: hoesontwerp
Jan Lepair/layout binnenkant en fotoboek
In deze samenstelling maakte C+B in 1968 de lp "Trippin’ thru’ a midnight blues". Wederom een productie van Tony Vos, die voor de blaasarrangementen Eduard Ninck-Blok, Roel Hemmes en Jenne Meinema uitkoos. Maatjes uit het Noordelijke muziekcircuit.
Als single werd "Window of my eyes"van de lp getrokken. Het stond tien weken in de Nederlandse Top 40 met als hoogste notering de tiende plaats. "Window of my eyes" zou het meest succesvolle nummer van Cuby and the Blizzards worden, vertegenwoordigd in alle muziekoverzichten van de laatste 40 jaar. Harry Muskee vindt het nog steeds z’n mooiste nummer. Uit liefdesverdriet ontstaan in de boerderij in Grollo, met een monumentale gitaarsolo van Eelco Gelling op z’n Gibson Les Paul.
Op de lp stond, naast werk van Sonny Boy Williamson, Lightning Hopkins en Big Bill Broonzy, een stuk van de fameuze slidegitarist uit Richland, Mississippi: Elmore James. Elmore James werd vooral bekend met "Dust my broom", opgenomen in 1959. Het is gecoverd door onder andere Albert King, Freddie King. Sonny Boy Williamson en Stevie Ray Vaughn en bijna elke zichzelf respecterende bluesgroep. Elmore James was een volgeling van Deltablues-zanger Robert Johnson. In de ogen van Harry Muskee één van de grootsten.
Leek de hoes van "Desolation" op "Aftermath" van The Rolling Stones, ook deze keer was de invloed van The Stones merkbaar. Nu was de hoes geïnspireerd op "Their satanic Majestic’s request".
