Opgenomen in Studio RS 29 van Oscar Holleman waar de nummers verder vervolmaakt en gemixt werden. De mastering werd in Amerika gedaan door Bob Ludwig, bekend van o.a. Nirvana, Pearl Jam, The Police, Brian Wilson e.v.a.
Er zijn van die dagen, waarop Jacqueline Govaert het allemaal even niet snapt. Het zijn van die momenten waarop Jacqueline, Krezips getalenteerde singer-songwriter, haar beste nummers schrijft. "Vraag me niet waar de inspiratie vandaan komt, maar juist op baaldagen komen de songs vanzelf, dan rollen ze er gewoon uit." Gelukkig heeft Jacqueline af en toe zo'n baaldag, want tegenwoordig is er aanzienlijk minder tijd om de band van songs te voorzien. Jacqueline componeert sinds haar twaalfde, dus toen Krezips debuutalbum Nothing Less in 2000 verscheen, had ze jaren achtereen haar songwriterskunsten kunnen oefenen. Nu moest ze in een relatief korte periode, temidden van alle hectische taferelen rond haar band, met een stel sterke nummers komen die het niveau van dat debuut tenminste zouden evenaren. Daarin is ze overigens met vlag en wimpel geslaagd. Days Like This is een krachtig, meeslepend en vooral gevarieerd album, met zowel stevige rockers als You Can Say (de eerste single) en Take It Baby, tot ingetogen parels als Promise en For Sure. Een album kortom, waarmee Krezip met een gerust hart aan een nieuw avontuur kan beginnen. "Ik ben er erg trots op," zegt Jacqueline. "Ik moest onder druk presteren, maar had een duidelijk doel voor ogen: een album. Toen ik de vorige keer songs schreef, wist ik natuurlijk niet dat er een plaat uit zou komen. Dat maakte het ditmaal wel heel anders."
Days Like This werd in veertien weken opgenomen en voor de productie werd wederom Oscar Holleman ingeschakeld. Geen automatisme maar simpelweg de beste keuze, aldus Jacqueline. "Het klikte zo goed, die eerste keer. Oscars muzikale visie past perfect bij ons, hij houdt goed in de gaten wat Krezip is. Wij zitten op een lijn." Dat wordt onderstreept door de intensievere samenwerking. Hoewel zij weer het leeuwendeel van de composities opeiste, schreef Jacqueline ditmaal vier nummers samen met Holleman: Take It Baby, You Can Say, het energieke Days Like This en de levenslustige rocksong Mine. Ze ging ditmaal iets anders te werk. "Normaliter schrijf ik alles op de piano, maar You Can Say en Take It Baby schreef ik voor de verandering op de bas. Daarom zijn ze zo lekker stevig." Naar aanleiding van de songs op Nothing Less werd Jacqueline overstelpt met soms emotionele reacties van mensen die veel steun aan haar teksten hadden. Dat gaf weer extra druk. "Het eerste album schreef ik niet met de gedachte dat iedereen elke letter zou gaan ontleden. De songs vormden een soort persoonlijk dagboekje. Ik wist dat de luisteraars ditmaal kritischer zouden zijn, dat ik iets moest bewijzen. Het gaat tenslotte om het cruciale tweede album. Maar die gedachten kon ik tijdig van me afzetten, uiteindelijk heb ik toch gewoon ontspannen m'n eigen nummers op mijn manier geschreven." En dat doet ze dus bij voorkeur op baaldagen. Wat overigens niet betekent dat Krezip uit een stel gedeprimeerde muzikanten bestaat, drukt Jacqueline ons op het hart. "Wij zijn niet zo zwaar op hand hoor. Integendeel zelfs, we hebben altijd erg veel lol." Alsof dat bewezen moest worden staat het jazzy nummer That'll Be Me op Days Like This. Jacqueline: "Gewoon een gezellig liefdesliedje, inclusief trompet, het geluid van krakend vinyl en een knipoog."
Days Like This is een volwassen album van een volwassen band. Bij de jeugdige leeftijd hoeven we niet langer stil te staan. Toen Nothing Less uitkwam zaten de bandleden nog op de middelbare school en was het logisch dat veel media-aandacht uitging naar de opmerkelijke prestatie van een stel tieners. Het moet gezegd worden, de erelijst is nu al imposant: Nothing Less ging alleen in Nederland al meer dan 250.000 maal over de toonbank, het album stond op 1, de single I Would Stay acht weken lang op 2, de band speelde op Pinkpop (tweemaal!), Noorderslag, Lowlands en Werchter, won meerdere TMF Awards en de Zilveren Harp 2000. Jacqueline blikt kalmpjes terug op de gekte. "Het was even wennen om opeens "beroemd" te zijn, maar nu geniet ik volop. Ik begrijp wel dat iedereen het vaak over onze leeftijd had, we waren nou eenmaal heel jong. Zelf hadden we daar geen erg in. Toen we in '97 voor het eerst de repetitieruimte in gingen waren we 15. Andere muzikanten stonden erbij te lachen. Nu is dat gelukkig gesleten, ik ben ook alweer 20." Ze zegt het met de typerende nuchterheid die haar kenmerkt. In de korte tijd waarin Krezip alles meemaakte, zou menige andere band allang onder de druk bezweken zijn. De Brabanders hielden de hoofden echter koel, zelfs toen Jacqueline vorig jaar last van haar stem kreeg en Annelies Kuijsters vanwege een handblessure de gitaar moest verruilen voor de toetsen. "We hebben een rustperiode ingelast. Ik zat wel even in de rats, maar nu zien mijn stembanden er gelukkig weer prima uit. Dat Annelies nu alleen keyboards speelt is juist een verbetering. Zo hoef ik dat niet te doen en heb ik meer tijd om op het podium rond te springen." Als extra gitarist is Thomas Holthuis aangetrokken. Hij ging naadloos op in het geheel. "Het was natuurlijk even vreemd met Thomas erbij, omdat we ooit als echte vriendengroep zijn begonnen. Maar hij werd eigenlijk automatisch ingepast."
Het Krezip van nu is meer dan een gezellig clubje, het is een Nederlandse top-act met internationale potentie. Hoewel het succes de vrienden niet heeft veranderd, stellen zij wel hogere eisen. Aan zichzelf, maar ook aan elkaar. Adel verplicht, weet Jacqueline. "We zijn strenger. Waren we vroeger een lekker rammelbandje, nu zijn we echt een strakke groep. Dat hoor je ook op het album, het klinkt allemaal veel steviger en professioneler. Maar het blijft vooral een lekkere band. We hebben zoveel meegemaakt, zijn zoveel met elkaar opgetrokken, ik voel me er heerlijk bij." Met Jacquelines onvermijdelijke hoofdrol in de groep, hebben de andere bandleden geen enkele moeite. "De anderen doen daar heel relaxed over, daarvoor is het bandgevoel echt te sterk. De zangeres vertelt nu eenmaal het verhaaltje, dat weet iedereen. En al schrijf ik de songs, de anderen hebben wel steeds meer hun plekje opgeeist in de arrangementen." Vraag of er nog uitdagingen zijn voor dit bijzondere collectief, en Jacqueline moet hardop lachen. "Nou en of! Toen Nothing Less verscheen, zaten we nog op school en waren we allemaal een beetje in de war. Misschien was dat succes zelfs wel een gelukje, een toevalstreffer. Maar ditmaal staan we helemaal open voor alles. Misschien zelfs voor een buitenlands avontuur. Gelukkig zijn er nog zat dingen om van te dromen."
